امروز را به امید فردا سپری می کنم

فردایی که شاید تو هم در آن باشی

فردایی که شاید باز هم صدای قدمهای تو را در کوچه های دل بشنوم

فردایی که شاید ناله های شبانه ام

تو را سوار بر زورق آرزوهایم

و در دریای بیکران اشکهایم به سوی من برگرداند

و فردایی که هزاران امید و آرزو را در کنار تو به همراه داشته باشد...

ولی وقتی به فرداهای گذشته نگاه می کنم،

به فرداهایی که امروز،دیروز،....شده اند نظری می اندازم

می بینم که از تو خبری نیست

بوی تو در خانه ی دل به مشام نمی رسد

از گرمای وجودت اثری نیست

بنابراین حقیقت تلخ را قبول می کنم

که تو سالهاست رفته ای و دیگر بر نمی گردی

ولی باز هم کودک دل

 با همان لجبازی و سماجت کودکانه می گوید:

شاید فردا.....